هنر هنرمند کاشانی زینت نمایشگاهی در فرانسه شد
به گزارش پايگاه خبري تحليلي عصر کاشان ، بشر در طول تاریخ حیاتش هیچ گاه بدون هنر زندگی نکرده و هنر از آغاز زندگی تا به امروز با او همزاد و همراه بوده است.امروزه با رفع نیاز های اولیه اش با کمک علم و تکنولوژی و زندگی ماشینیزم که سبب سخت و بی روح شدن انسان میشود، نیاز انسان امروزی به هنر بیش از پیش احساس میشود.
حضور ارزشمند بانوی کاشانی،وحیده رزاق زاده، در نمایشگاه گروهی “نیدرا آرت” با عنوان پرسپسیون در گالری لیندا فارل شهر پاریس، فرانسه و همچنین انتخاب اثر ایشان و چاپ بر جلد کاتالوگ نمایشگاه، بهانه ای شد برای گفت‌وگویی با بانوی هنرمند که در ادامه میخوانید.
اتفاقی هنرمند شدم!
چگونه وارد دنیای هنر شدید؟
رشته دبیرستانم کودک یاری بود که هیچ علاقه ای به آن نداشتم چرا که حاصل انتخابی بدون آگاهی و بواسطه دوستانم بود. بعد ها تصمیم به تغییر رشته گرفتم که با ممانعت از سوی مدرسه مواجه شده و اجبارا آن را ادامه داده و دیپلم را با کودک یاری به اتمام رسانیدم. سال 87 یکی از دوستانم بدون اطلاع قبلی مرا در کلاس آزاد نقاشی ثبت نام کرد و حتی وسایل لازم را نیز تدارک دید! من که در عمل انجام شده قرار گرفته بودم، کلاس را شرکت کردم و بعد از دو سال به تشویق استادم آقای مهدی راحمی، که نقش بزرگی در تغییر مسیر زندگی ام داشتند، در کنکور هنر شرکت کرده و گرافیک را به عنوان رشته دانشگاهی انتخاب کردم.
از آن روزها 10 سال میگذرد، سال‌هایی که با اراده و پشتکار و البته حمایت خانواده، درزمینه هنر فعالیت میکنم. حالا نقاشی و طراحی برایم بسیار جدی شده ” تمام زندگی ام حرفه و هدفم شده است، هنر روح و شیوه زندگی مرا تغییر داد و برایم حکم نفس کشیدن دارد.
هیچگاه با هدف فروش اثری خلق نکردم بارها کارهایم را نابود کرده ام.
چه عاملی باعث میشود قلم به دست بگیرید برای شروع یک کار؟ دغدغه شخصی یا هدف صرفا به نمایش گذاشتن یک اثر است؟
من دوره های کم کاری، پر کاری و یا حتی کار نکردن را تجربه کرده ام. مشکلی که با نحوه انجام کارهایم دارم، داشتن پیش زمینه ذهنی درباره خودسانسوری است و از اینکه وارد مسائل حاشیه ساز شوم بیزارم. به همین سبب بخش‌های بسیاری از کارم را سانسور میکنم. بارها اتفاق افتاده طرحی را بر بومی شروع کرده و گاها به اتمام میرسانم اما بخاطر یکسری مسائل باز روی آن ها را بارنگ میپوشانم و اثرم را نابود میکنم.
هیچگاه به نمایش یا فروش کارم فکر نمیکنم که صرفا اثری با قابلیت فروش یا نمایش ایجاد کنم.
خدا را شاکرم که همیشه شرایطی برای تامین زندگیم داشته ام و آدم هایی در اطرافم که در دیده شدن کارهایم حمایتم کردند. به همین خاطر فضای ذهنی و کاری ام را به خاطر نمایش و فروش ،تغییر نمیدهم.
خودم را زخمی میکنم تا درد انسان را به نمایش کشم!
در اغلب آثارتان خود را سوژه قرار داده اید. علت این حضور چیست؟
در مجموعه ای که اخیرا کار میکنم،بیشتر خودم را بصورت طراحی یا نقاشی کار کردم و دلیلش نوعی همزاد پنداری است که میتوانم با دغدغه هایم داشته باشم. اصولا از خودم در ژست های مد نظرم، عکاسی میکنم و وقتی روی کاغذ یا بوم پیاده میکنم شروع میکنم به زخمی کردن، قرمز کردن سفیدی چشم ها، دستان در هم گره خورده و …
اکثر طراحی ها و کارهای آبرنگم چنین اند. زخمی بودن را سعی کرده ام با ردی از خون و چسب نشان دهم، دلیلش هم این است که معتقدم هیچ دردی بدون درد و جراحت از تن بیرون ریخته نمیشود و امروزه ،چه حسی بیشتر از درد، انسان ها را فرا گرفته است.
کاشان و من در انتظار یکدیگریم.
از رزومه شما مشخص است که هنرمند پرکار و فعالی هستید چرا در زادگاهتان کم فروغید؟
من در کاشان به واسطه نمایشگاه‌های متعدد گروهی در بین هنرمندان کاشان شناخته شده اما درست است،نمایشگاه انفرادی نداشته ام. در سال 1392 مجموعه موفقی ایجاد کردم و شرایط را هم مهیا کردم. بدنبال گالری مناسبی جهت نمایش آثارم بودم که به یکباره منصرف شدم. حس کردم باید به روند کارم زمان دهم. دست کشیدم، احساس کردم به وقفه‌ای چند ساله نیاز دارم. بعدها هم دیگر پیش نیامد درباره اش فکر کنم. اما وقت بسیار است. امیدوارم در آینده ای نه چندان دور با یک مجموعه موفق و برنامه ریزی صحیح نمایشگاهی در زادگاهم داشته باشم
منبع خبر : خبرگزاری تسنیم
